- Artykuł pierwotnie opublikowany 4 lutego 2007
- Przynajmniej u nas chłopcy nie ryzykują zranienia się przez upadek na kość! Wyciąga to zdanie i uśmiecha się kpiąco.
Kiedy słyszę tego rodzaju komentarz, boli. Ja, szczupła młoda dziewczyna, którą można podziwiać, a nawet bardziej nienawidzić, a nawet zazdrościć. Kobiece dusze przedzierają się między nimi, zadając pchnięcia w plecy i wyniosłe spojrzenia, które mówią wiele.
Niektórzy starają się wszelkimi sposobami udowodnić, że ich morfologia jest właściwa, podczas gdy inni miażdżą całym swoim ciężarem te pierwsze, „tak różne”.
Co gorsza, poniżamy własne ciało, kroimy je, ślinę w kąciku ust, gwałcimy samych siebie, aby móc wejść do innego klanu, mieć to ciało, które ma podobać się, zadowolić nas. Słucham i słyszę „to krzywe przemawiają do mężczyzn”. I jest odwrotnie.
Wybór organu, który jednogłośnie się podoba, wydaje mi się prawdziwą obrazą ludzkości. Patrzę na ziemię i widzę ziemię. Od robaka do żyrafy, od słonia do wilka, od mrówek po sikorki. Różnorodność.
A jednak ta rywalizacja, haniebnie zainstalowana w kobiecej społeczności, wydaje mi się bardzo obecna. A wszystko to w imię czego, proszę? Proszę? Do mężczyzn ? Głupota.
Wiesz, jestem miłośnikiem piękna. Kiedy opisuję piękne, zmysłowe kobiety, całe ich ciało ożywa i ożywa. Pulchne pośladki z drobnymi piersiami, od białej, półprzezroczystej skóry po ciężki, uniesiony naskórek; brzuch zaokrąglony, nogi kościste, każda część miękka, muskularna; wszystkie te ciała i całe to ciało jest tak wieloma kobiecymi, szczególnymi, niepowtarzalnymi, płciowymi powiększeniami.
Więc pulchne przychodzą i całują kanciaste biodra swoich wątłych sióstr! Niech młode szczupłe kobiety przyjdą i położy głowy na plastycznym brzuchu drugiej matki, niech zasną spokojnie! Niech ci, którzy są w normie, przyłączą się i złapią mnie za ręce.
I nigdy więcej, O Wielka Nigdy, nie plujemy na wiele ciał.
Poezja, błagam! I życia (szczególnie).
