23 lutego 2021 roku w Stanach Zjednoczonych ukazało się Annihilation, nowe dziecko reżysera Ex Machiny . Hexagon jest ze swojej strony pozbawiony projekcji w kinie.
Konieczne będzie niestety zadowolenie się oglądaniem na Netfliksie, co nieuchronnie odbiera pracy trochę spektakularności.
Jednak wczoraj wieczorem, 12 marca, poddałem się telefonowi Alexa Garlanda (tego geniusza) po obejrzeniu 2639 reklam jego filmu w telewizji, w metrze, w autobusach.
Nawet mój mózg marzył o Zagładzie.
I miał rację.
Oto 3 powody, dla których warto udawać, że czujesz się nieswojo, idąc do domu i rzucając się na Netflix.
Annihilation ma fabułę ściśle powiązaną jak pieczeń
Anihilacja otwiera się na wyczerpaną twarz Natalie Portman w sterylnym pokoju. Jak długo przebywała „tam”? To pytanie zadał facet w kombinezonie, wyglądający przyjaźnie jak drzwi więzienia.
„Tam” wydaje się intrygować wszystkich. Nawet żeby wszystkich przestraszyć.
I nie bez powodu…
Mała retrospekcja: Natalie Portman gra Lenę, bardzo uzdolnioną biologa i byłego żołnierza. Jej mąż zaginął od roku i nikt nie jest w stanie udzielić jej najmniejszych informacji na temat jej potencjalnej pozycji.
Widzisz, jej mąż też jest żołnierzem.
Kiedy w końcu wraca, zaczyna cierpieć na dziwną dolegliwość, która powoduje, że kaszle całą krwią.
Aby uchylić rąbka tajemnicy przed tym, co stało się z jej mężem, Lena bierze udział w ściśle tajnej misji w rejonie, gdzie na amerykańskich wybrzeżach szerzy się tajemnicze i złowrogie zjawisko.
Obszar, z którego wraca jej mąż.
Tam wszystkie kobiety biorące udział w wyprawie cierpiały na poważną dezorientację. Szybko odkrywają, że stworzenia, które nawiedzają to miejsce, przeszły znaczące zmiany.
Mimo piękna krajobrazów panuje niebezpieczeństwo . Oni to wiedzą. Może pochodzić zewsząd, ale także od siebie ...
Anihilacja to film z ciągłymi zwrotami akcji, który lubi bawić się naszymi nerwami.
Doskonale dopracowana historia, do tego stopnia, że mogłaby być podręcznikiem.
Anihilacja i jej dopracowana estetyka
Kiedy 23 lutego został wydany w kinach w Stanach Zjednoczonych, „ Annihilation” wywołało sensację.
The Guardian mówi o nim jako o „jednym z najlepszych filmów roku”, podczas gdy widzowie ujawniają przed kamerami telewizyjnymi: „to mnie zaniemówiło”, „oszałamiający film”.
Zgadzam się w 100% z tymi recenzjami. Tyle ze wspomnianego powyżej powodu, co ze spektakularnej strony koperty.
Annihilation już od pierwszych minut oferuje wspaniałe efekty specjalne, które wspierają niemal bardziej oniryczny niż koszmarny wymiar scenografii.
Każdy obraz jest schludny, każde ujęcie wysublimowane. Nic nie jest pozostawione przypadkowi, od zmieniających się zwierząt po krajobrazy i introspekcyjne wędrówki bohaterów.
Od A do Z, podróż dotrzymuje tajemniczej obietnicy. Ekscytuje bohaterów i widzów, którzy kończą się tak samo zdezorientowani jak obsada bohaterek.
Zagłada i jej metaforyczny wymiar
Film nigdy nie jest tylko filmem. Jestem przekonany, że każdy film fabularny, jak każdy projekt artystyczny, ma zawsze tysiąc czytań.
To od nas zależy, czy zobaczymy, czego tam chcemy. Sztuka sprzyja rozwojowi naszej podmiotowości.
A moim zdaniem Anihilacja nie jest prostą refleksją nad tym, „co by się stało w przypadku katastrofy, która zagraża światu”.
Anihilacja to raczej propozycja dotycząca depresji, jak sugeruje dziennikarz magazynu Vulture, co sprawia, że film jest odczytywany psychologicznie.
Pomysł, który przyszedł mi do głowy od pierwszych minut oglądania. Rzeczywiście, bohaterki filmu nie mają nic do stracenia ...
Niezależnie od tego, czy są alkoholikami, chorymi czy pogrążonymi w żałobie, w każdym razie noszą na sobie wielki ciężar, który zachęca ich do rzucenia się na oślep w niebezpieczną przygodę.
Bardzo szybko opinie zalały sieć. I kilku popierało tę teorię:
Widziałem dzisiaj zagładę. Cały film musi być metaforą depresji, a stworzenia są ucieleśnieniem smutku, traumy i walki każdej kobiety. Nadal jestem pod wrażeniem.
- Buffy the Psych Prof (@DrPsyBuffy) 3 marca 2021 r
„Widziałem dzisiaj Zagładę. Cały film jest metaforą depresji; stworzenia są ucieleśnieniem smutku, traumy i walki każdej kobiety. Jestem pod wrażeniem. "
Zjawisko dezorientacji, które opisuje film, jest często objawem depresji.
Kiedy porównujemy zeznania ludzi, którzy na to cierpieli, obserwacja jest często jednomyślna: depresja, jeśli z niej wyjdziemy, na zawsze się zmieni.
Tak właśnie dzieje się w „Strefie”. Idziemy tam. I albo nie wyjdziemy z tego, albo wydostaniemy się z tego… inaczej.
Czy zgadzamy się z tą metaforyczną analizą, czy nie, film jest wart obejrzenia.
Ponieważ anihilacja to bardzo bogata podróż wewnętrzna.
Zagłada i jej bohaterki
Jeśli mężczyźni są obecni na początku filmu - to oni kwestionują bohaterkę (to tylko pozornie anegdotyczne, ale to wiele znaczy dla symboliki całego produktu) - bardzo szybko zanikają.
Sercem fabuły są tylko kobiety (Natalie Portman, Jennifer Jason Leigh, Gina Rodriguez itp.).
Podczas gdy w prawie wszystkich filmach science fiction i fabularnych, muskularni i męscy mężczyźni są wysyłani w rejony ryzyka, aby wykonywać niebezpieczne misje, tylko kobiety mają odwagę przekroczyć granicę „Strefy”.
Wszystkie są bardzo różne, ale wszystkie niosą ze sobą swoje własne, niepowtarzalne obciążenia. Są naukowcy, błyskotliwi, odważni i twardzi.
Alex Garland jest więc piekielnym nosem do a priori i polega tylko na profilach, których mało widzimy w kinie. Profile prawdziwych kobiet, nieseksualizowanych (lub mało) i dotkniętych zaburzeniami psychicznymi.
Głębokie i gęste postacie, które odbywają mylącą, introspekcyjną podróż.
Szczerze mówiąc, byłem zdmuchnięty.
Z tych wszystkich powodów i dla tysiąca innych, których niestety nie mam czasu wam wyjaśnić, radzę Wam zablokować 2 godziny wieczoru na obejrzenie Annihilation.
To rzadki ptak, zmutowany ptak. Jeśli chcesz poznać moją opinię, zasługiwałoby na obsadę teatralną, ale nie mogę przerobić świata ...
Cieszmy się więc dzisiaj, mając udogodnienia do oglądania takich cudów właśnie tutaj.
Kultura wkracza do naszych domów. A w tym tygodniu jest cenna. Pielęgnujmy to.
