Nie mam wielu płyt DVD od dnia, w którym musiałem sprzedać kilka na pchlim targu, aby nadrobić trudny koniec miesiąca.
Mój związek z kinem Almodovar
Są jednak takie, których nigdy się nie pozbędę: te z filmów Almodóvara.
Siedzą obok siebie na zakurzonej półce, której prawie nigdy nie używam, ale wciąż wyglądają uroczo.
Pewne srebrne krążki podróżowały ze mną od dawna, pilnie tkwiąc pod górami kwiecistych sukienek, zapewniając mi rozrywkę podczas wspaniałych godzin, które spędziłam latem w pociągu, aby dotrzeć na południe.
Porozmawiaj z nią, Wszystko o mojej matce, Szpilkach, W ciemności, Volver: Widziałem je wielokrotnie, wyobrażając sobie, że jestem w butach postaci kobiecych.
Kolorowa, żywa, a teraz nieco vintage estetyka jego filmów naprawdę połaskotała moje nastoletnie oko.
Ale to przede wszystkim jego zmartwione i romantyczne bohaterki złapały mnie i zamieszkały we mnie przez długi czas.
Kobiety są sercem filmów Almodóvara, który często pracuje z tymi samymi aktorkami. Są dla niego niewątpliwie prawdziwym źródłem inspiracji.
W tym roku, po 3-letniej nieobecności, jak zwykle (Pedro kręci film co 2/3 lata), madrycki filmowiec o bardzo wyraźnym stylu porzucił jednak postacie kobiece, aby stworzyć autofikcję skoncentrowaną na smutki i miłość męskich postaci.
Wrażliwi, romantyczni, a czasem delikatni mężczyźni są sercem filmu Dolor y Gloria, który trąci Almodóvarem.
W pewnym sensie Pain and Glory ma melodie z The Law of Desire and Bad Education i powraca do tematów i estetyki, które były podstawą rozkwitu kina jego twórcy.
Dolor y Gloria, o co chodzi?
Salvador Mallo to odnoszący sukcesy reżyser poszukujący inspiracji.
Dręczony różnymi dolegliwościami, takimi jak bóle pleców i głowy, bezsenność i depresja, ten entuzjasta filmu nie ma już ambicji ani siły twórczej.
Z dala od wczesnego dzieciństwa pamięta jednak kluczowe momenty swojego życia, blisko pobożnej i oddanej matki, pierwszego człowieka, który obudził w nim pożądanie, późniejszych i upalne dni w „la cave ”, podziemny dom, w którym dorastał i pożerał książki o kinie.
Salvador kąpie się we wspomnieniach i żyje tylko we śnie na jawie, swego rodzaju mglistej półśpiączce, która pożera jego istnienie i uniemożliwia mu tworzenie.
Ale maszyna wydaje się powoli uruchamiać ponownie po powrocie starych znajomych w jego życiu.
Pomiędzy przeszłością a teraźniejszością, wspomnieniami i chwilowością, Salvadorowi udaje się ocalić resztki swoich pasji.
Ale Dolor y Gloria, to nie tylko historia, to historia.
WIELKA historia życia, w którym uniwersalne i ludzkie kwestie, takie jak miłość, choroba, śmierć, rodzicielstwo i ambicja, mieszają się i przeplatają.
Osobiście podobało mi się wszystko w filmie i teraz nie mogę się doczekać, aby wrócić i zobaczyć go jak najszybciej.
Salvador, filmowe alter-ego Pedro Almodóvara
Nie sposób nie zauważyć podobieństw między postacią Salvadora a samym reżyserem.
Ponieważ ten romantyczny bohater, który woli mężczyzn, ale żyje wśród kobiet i zastanawia się nad własnym sposobem kształtowania kina, TO JEST Almodóvar.
Film poprzez wszystkie piksele przenosi idee i troski autora. Ten ponownie szkicuje zarysy intymnego obiektu, który moim zdaniem będą cenić jego zwolennicy.
Ból i chwała to smutne i olśniewające wyznania filmowca, którego twórczość najwyraźniej nie cierpiała na brak inspiracji.
Wręcz przeciwnie, to brak inspiracji swoim filmowym alter-ego sprawia, że Almodóvar znajduje materiał do ujarzmienia.
Zobaczyć Pain and Glory to zobaczyć Almodóvara nagiego, z okazałymi i krwawymi dekoracjami tylko na ubrania.
Widzieć Pain and Glory to penetracja intymności Almodovara, od jego miłości do matki po miłość do mężczyzn.
Zobaczyć Ból i Chwałę to wziąć udział w chwale i bólu Salwadora, a zatem Almodóvara.
Pain and Glory, obsada przyzwyczajona do aparatu Almodóvara
Jak to często bywa, hiszpański reżyser otaczał się znanymi twarzami.
To Antonio Banderas uosabia samego Salvadora, a co za tym idzie - Pedro Almodóvara.
58-letni aktor (który teraz wygląda dziwnie jak Alain Chabat, ale tylko 3/4) deklamuje szczerze, aż staje się niepokojący.
On już nie ucieleśnia Salvadora, on JEST Salvadorem.
To Asier Etxeandia i Leonardo Sbaraglia udzielają mu odpowiedzi z dokładnością i powściągliwością, uważając, aby nie przyćmić torturowanego bohatera.
Jednak każdy z tych mężczyzn ma prawo do swojej chwili chwały, w szczególności Asier Etxeandia, który zostaje ujawniony w filmie, będąc sam na scenie i opowiadając rozczarowaną historię miłosną.
Jest to niewątpliwie moja ulubiona część filmu, ta, która natychmiast wprowadziła go do mojej piątki moich ulubionych Almodóvara.
Jeśli Pain and Glory koncentruje swoją fabułę na mężczyznach, postacie kobiece nie są pomijane, a zwłaszcza postać Penélope Cruz. Otwiera film, jak zwykle piękny, ale wolny od jakiejkolwiek seksualizacji.
Tutaj jest matką i matką rodziny, która mocno wiedzie swoje życie, nie zapominając o niesieniu łagodności i życzliwości swojemu jedynemu dziecku.
Aktorka jest idealna i to żadna niespodzianka.
Przed kamerą reżysera, którego jest muzą, po prostu błyszczy, nie przesadzając.
Pain and Glory podpisuje szóstą współpracę z filmowcem, którego matkę dobrze znała. Dziś nosi tę samą postać matki w intymnym filmie.
Kilka lat temu Pedro wyznał, że jedyną kobietą, która mogła go skłonić do zmiany stron, jest Penélope Cruz. W tym roku w kinie zostaje jego matką.
Aktorka przeszła więc od prawdziwej quasi-fantazji do fikcyjnego ojca, co może wiele mówi o szalonej i niejasnej miłości, jaką reżyser darzył matkę.
Pain and Glory to olśniewający film, który łączy kino i teatr oraz fikcję i rzeczywistość.
Mam szczerą nadzieję, że to intymne dzieło dostarczy Cannes na tyle kreatywnego impetu, że Pedro po raz pierwszy w swojej długiej karierze ponownie wyruszy z Złotą Palmą.
Więc tak, MUSISZ iść zobaczyć Pain and Glory.
